前言：
日本诺贝尔文学奖获得者川端康成是位有魅力的作家 ，也是颇让读者难以理解其作的作家。这篇《睡美人》是他晚期的作品，其荒诞内容使读者感到困惑。作品散发现代主义的颓废情调，这是不言而喻的，然而它又体现了川端康成以东方文化传统对人生哲理的独特思考，全篇充满禅理，为此它又是一篇不容忽视的川端的典型作品。
小说的文字很淡，读时的感受如置雾中，见雾气的浮动。也许是川端的风格，也许是东方的一种风格。这种文字，读时心情是宁静的，在宁静中飘动的思绪。同样，连小说的情节也很平淡，几乎没有大的起浮，只是在浮动中的变化，至多在结尾处有些变动(而且也几乎见不到痕迹)，都仿佛如平静的现实生活，而不是“小说”。和出国留学网小编一起来体会文字的温柔吧。
《睡美人》节选
วิมานมายา
日文原著：川端康成
中文翻译：叶谓渠
泰文翻译：วันเพ็ญ บงกชสถิตย์
เขาต้องไม่ทำในสิ่งที่ค่ำทราม นั่นคือคำเตือนของหญิงประจำข้านพักแรมต่อเฒ่าเองุชิ เขาต้องไม่สอดนิ้วเข้าไปในปากของดรุณีที่นิทราอยู่หรือพยายามทำอะไรทำนองนั้น
客栈的女人叮嘱江口老人说：请不要恶作剧，也不要把手指伸进昏睡的姑娘嘴里。
ข้างบนนี้มีเพียงห้องนี้ซึ่งมีขนาดราวสิ่ตารางหลาและห้องถัดไป ดูจะไม่มีห้องอื่นอีกแล้วนอกจากนี้ และในเมื่อข้างล่างแคบเกินก่าที่จะมีห้องให้แขกพักได้ จึงยากที่จะเรียกสถานที่แห่งนี้ว่าบ้านพักแรม ไม่มีการขึ้นป้ายชื่อบ้านพักแรมที่ประตูเลย สรรพสิ่งรอบ ๆ ตัวดูเงียบสงัด เมื่อก้าวผ่านประตูที่ใส่กุแจเข้ามา เฒ่าเองุชิก็เห็นเพียงหญิงที่เขากำลังเจรจาอยู่ขณะนี้เพียงคนเดียวนี่เป็นการมาเยือนครั้งเรกของเขา เขาไม่รู้ว่าหล่อนเป็นเจ้าของสถานที่หรือคนรับใช้กันแน่ ดูจะเป็นการดีทีสุดจะสงบปากสงบคำไว้
看起来，这里称不上是一家旅馆。二楼大概只有两间客房，一间是江口和女人正在说话的八铺席宽的房间，以及贴邻的一间。狭窄的楼下，似乎没有客厅。这里没有挂出客栈的招牌。再说，这家的秘密恐怕也打不出这种招牌来吧。房子里静悄悄的。此刻，除了这个在上了锁的门前迎接江口老人之后还在说话的女人以外，别无其他人。她是这家的主人呢?还是女佣人?初来乍到的江口是不会知道的。总之，她不喜欢客人多问，还是不多问为妙。
หล่อนเป็นสตรีร่างเล็กอายุประมาณสิ่สิบเศษที่มีสุ้มเสียงสดใสและมีท่าทางมั่นคง เยือกเย็นราวกับได้ผ่านการฝึกหัดมาเห็นอย่างดี อยมที่หล่อนเจรจาริมฝีปากอันเฉียบบางของหล่อนก็แทบจะไม่เผยอออกจากกันเลย หล่อนแทบไม่ได้มองเองุชิเลยมีบางสิ่งในดวงตาสีเข้มของหล่อนที่ข่มเขาอยู่ในทีทั้งๆ ที่หล่อนทำตัวตามสบาย หล่อนชงชาจากเหล็กบนเตาทองสัมฤทธิ์ ใบชาเละรสชานั้นดีเลิศอย่างน่าอัศจรรย์สำหรับสถานที่เละวาระเช่นนี้องุชิรู้สึกประหม่าน้อยลง ตรงผนังที่เว้าเข้าไปมีภาพที่ดูเหมือนจะวาดเลียนแบบภาพขียนของคาไว เกียวคุโดแขวนอยู่เป็นภาพของหมู่บ้านเชิงเขาที่ละพรั่งด้วยใบไม้แดงในฤดูใบไม้ร่วงไม่มีสิ่งใดที่ชวนให้ดิดได้ว่าสถานที่นี้มีความลับอันพิสดารแผ่งอยู่
女人四十来岁，小个，话声稚嫩，仿佛有意操着缓慢的语调，只见两片薄薄的嘴唇在蠕动。嘴巴几乎没有张开，不太看对方的脸。她那双乌黑的瞳眸里，不仅含着能使对方放松警惕的神色，还有一种习以为常的沉着，使人丧失对她的戒心。桐木火盆上坐着铁壶，水烧开了，女人用这开水沏了茶。论茶的质量、点茶人掌握的火候，在这种地方、这种场合，实在是出乎意外地再好不过了。这也使江口老人感到心情舒畅。壁龛里挂着川合玉堂的画——无疑是复制品，不过，却是一张温馨的红叶尽染的山村风景画。在这八铺席宽的房间里，看不出隐藏着什么异常的迹象。
“อย่าพยายามปลุกแกนะคะ ไม่ใช่ว่าคุณทำไม่ได้ แต่ไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็ตามแกก็หลับสนิทและไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น แกไม่รู้ด้วยช้ำไปว่าใครมาอยู่กับแก คุณไม่ต้องวิตกไปหรอก”
“请您不要把姑娘唤醒。因为再怎么呼唤她，她也决不会睁眼的……姑娘熟睡了，什么都不知道。”女人又说了一遍，“她熟睡了，就什么也不知道。就连跟谁睡也……这点请不必顾虑。”
เองุชิไม่ปริปากเอ่ยถึงความสงสัยที่กำลังเกิดขึ้นในใจของเขาเลย
江口老人不免产生各种疑窦，嘴上却没有说出来。
“แกเป็นเด็กน่ารักมาก ดิฉันจะพาแต่แขกที่ดิฉันไว้ได้เท่านั้นเข้ามา”
“她是个漂亮的姑娘呐。我也只请一些可以放心的客人来……”
แทนที่เองุชิจะเบือนหน้าไปทางอื่น สายตากลับจับอยู่ที่นาฬิกาข้อมือของเขาเอง
江口没有把脸背过去，而把视线投在手表上。
“กี่โมงแล้วคะ”
“现在几点了?”
“อีกสิบห้านาทีห้าทุ่ม”
“差一刻钟十一点。”
“ดิฉันก็คิดว่าคงราวๆ นั้น คนสูงอายุมักชอบนอนแต่หัวค่ำและตื่นแต่เช้า เชิญตามสบายนะคะ”
“是时候了。上年纪的人都早睡，清晨早起，您请便吧……”
หญิงผู้นั้นลุกขึ้นและเปิดประตูออกไปยังห้องถัดไปโดยใช้มือซ้าย กิริยานั้นไม่มีอะไรน่าสนใจเลย แต่เองุชิก็กลั้นหายใจขณะที่มองตามหล่อน หล่อนกลาดคามองไปทั่วห้องอีกห้อง ดูหล่อนจะคุ้นเคยกับการมองผ่านช่องประตูอย่างเห็นได้ชัด แผ่นหลังของหล่อนที่หันให้เองุชินั้นแม้จะดูธรรมดาแต่ก็ให้คาวมรู้สึกแปลก ๆ เพราะลวดลายนกรูปร่างประหลาดขนาดใหญ่ที่เกาะอยู่บนผ้าโอบิของหล่อน เขาไม่รู้ว่ามันเป็นนกอะไรกันแน่ เหตุใดตาและเท้าที่ดูมีชิวิตชีวานั้นจึงไปอยู่บนตัวนกชึ่งแสนจะผิดธรรมชาติเช่นนั้นตัวนกนั้นมิได้ดูเกะกะลูกนัยน์ตาหรอกแต่การออกแบบนั้นแย่เต็มที่ถ้าจะบอกว่าแผ่นหลังของผู้หญิงนั้นดูน่ารำคาญละก้อ ความน่ารำคาญนั้นก็ดูจะอยู่ที่ตัวนกบนผ้าพื้นสีเหลืองจางจนเกือบเป็นขาวนั้น
女人说着站起身去打开通往邻室的房门锁。她大概是个左撇子，总使用左手。江口受到开锁女人的影响屏住了气息。女人只把头伸进门里，好像在窥视着什么。无疑她已习惯于这样去窥视邻室的动静，她的背影本来极其一般，可是，在江口看来却觉得很奇异。她的腰带背后结的花样是一只很大的怪鸟。不知道是什么鸟。如此装饰化了的鸟，为什么还给它安上写实式的眼睛和爪子呢?当然，这不是一只令人毛骨悚然的鸟，只是鸟模样显得做工笨拙而已。不过，这种场合的女人的背影，要说最能集中反映其可怖性的，就是这只鸟。腰带的底色是几近于白色的浅黄色。邻室显得昏暗。
ห้องถัดไปดูมือวลัว หญิงผู้นั้นปิดประตูโดยไม่ใส่กลอนและวางกุญแจลงบนโต๊ะตรงหน้าเองุชิ ท่าทางและสุ้มเสยของหล่อนไม่ได้แสดงว่าหล่อนได้ตรวจตราห้องลับนั้นเลย
女人按原样把门关上，没有上锁，钥匙放在江口面前的桌子上。她的神情也不像是检查过邻室，语调也一如既往。